Ken je het gevoel dat je keihard je best aan het doen bent en dat het lijkt alsof niks lukt?
Ik herken mij hier heel erg in! Vooral de oude Larissa kon hier helemaal kapot van zijn. Ik was dan zo hard mijn best aan het doen en als het dan niet ging zoals ik wilde, dan kon ik mezelf keihard naar beneden halen. Ik belandde dan in zelfmedelijden. “ Mij lukt ook nooit iets!” “Waarom lijkt het bij anderen zo vanzelf te gaan?” Ik doe het fout, zie je wel ik ben niet goed genoeg.” “ Ik moet nog beter mijn best doen.” “Je hebt het niet in je!” ……en zo kan ik nog wel even door gaan.
We zien vaak alleen de top van de ijsberg van de ander. Het mooi plaatje wordt getoond aan de buitenwereld, maar wat er onder het water oppervlakte schuilt laten we vaak niet zien. Want dat voelt kwetsbaar en zo willen we ons niet voelen, laat staan dat anderen ons zo zien!
Ik zal een boekje open doen….
Ik doe er soms net zo hard aan mee! Ik voel weerstand tegen de kwetsbaarheid. Het idee dat mensen me echt zien alleen al geeft mij soms buikpijn!
Ja ik kom over als vrolijk en positief en vaak hebben mensen het idee dat ik het wel voor elkaar heb en dat ik geen hulp nodig heb. Maar dit is dus mijn topje van de ijsberg, want daaronder zit ook onzekerheid, angst en situaties waar ik niet zo graag over praat. Ik mag dan trainer en coach zijn op het gebied van persoonlijke ontwikkeling, toch ben ik ook mens en net als jullie spelen deze thema’s bij mij en bij ieder ander.
En dus ga ik verder met mijn open boekje…
(Als fan van Brene brown, waag ik mij in de arena..)
In de zomer van 2020 besloot ik voor mezelf te gaan. Mijn eigen onderneming op te zetten in training en coaching. Met fasen voelt dit heel lekker en met fasen lig ik huilende op de bank. Het gaat niet zoals ik altijd wil. Ik wil meer publiciteit, meer volgers en uiteindelijk meer afnemers, want ik voel dat mijn werk ligt bij het wakker maken van mensen, bewustwording creëren. En dan slaat de twijfel toe…
Ik zet niet de stappen die ik wil….., klop het dan wel? Zit ik op het juiste pad? Het zou toch in flow moeten gaan als ik op het juiste pad zit? Als een deur niet open gaat is daar een reden voor? Mensen melden zich aan en vervolgens weer af. Mijn enthousiasme krijgt een tik. En dan gebeurd het nog eens en dan komen de aanmeldingen niet met zo velen als verwacht. De twijfel neemt toe!
En toch…..toch voel ik, dat dit hetgeen is wat ik te doen heb. Ik voel vertrouwen dat ik goed zit.
En dus…..laat ik los en haal ik tijd ervan af, laat ik de tranen lopen en geef ik even lucht aan mezelf. Ik ga mij focussen op dit vertrouwen in plaats van de angst.
Angst is geen goede raadgever. Vertrouwen wel.
Ik moet toegeven dat ook ik naast een onderliggend vertrouwen zo nu en dan de bevestiging zoek, dat ik het goed doe. Mijn oude pijn die af en toe de kop opsteekt.
In deze rare tijd vind ik dit proces lastiger dan ‘normaal’. Er is minder afleiding. Er zijn minder prikkels om op te zoeken. Aanhaken op de positieve energie van anderen kan een stuk minder. Ik moet het echt uit mezelf halen! Hoe goed ik dit ook weet Corona laat mij dit meer dan eens inzien.
En dus zet ik al mijn tools in! Gelukkig heb ik er in de loop van de jaren genoeg verzameld. En eerlijk…..je kwetsbaar opstellen en delen is hier een hele belangrijke in!
Ik wil jou inspireren hetzelfde te doen!
Deel je vervelende situatie, accepteer je situatie, geef ruimte aan de bijhoudende emoties, en zie mogelijkheden, om vervolgens je hulpbronnen in te zetten waar nodig, want dat is….EIGENAARSCHAP!
Lieve groetjes Larissa
