Koude rillingen, zwetend, kotsend en alleen lag ik in mn tentje, af en toe mn hoofd weer naar buiten hangend, te slap om nog op te staan. Alles kwam eruit. Hoewel mijn lijf aangaf leeg te zijn en op te zijn, wilde mijn verstand in eerste instantie door. Dit was mijn trekking! Mijn avontuur! Mijn…. kijk mij hier ….Ik loop in mn eentje met een te zware rugzak super stoer te zijn in waanzinnig Patagonië.
Het zijn nog maar drie dagen! Als iedereen het kan …kan ik het ook. Niet opgeven! You can do this! Met het inpakken van mn tentje werd ik meerdere malen duizelig en moest ik na iedere beweging stoppen, zitten en weer op kracht komen. Als ik wat zou eten zou t vast goed komen zei ik tegen mezelf. Een half uur duurde het voordat ik een half koekje binnen had. 10 minuten voordat het er weer uit was. Ik besloot om terug te gaan. Na 10 minuten lopen kwam het binnen. Ik ging niet meer verder. Ik had opgegeven, gefaald…..tranen liepen over mn wangen. Tevens wist ik dat het de beste keuze was aangezien ik iedere 10 minuten moest stoppen omdat ik niet instaat was meer te lopen. Watervergiftiging was de oorzaak. In de komende acht uur werd het afzien maar ontstond een nieuw inzicht.
In 2018 trok ik een maand alleen door Chili. Tijdens deze reis nam ik afscheid van een hardnekkige overtuiging over mezelf. Namelijk dat ik die krachtige, avontuurlijke, zelfstandige vrouw ben, die power chick die alles kan en dat ik dit aan mezelf moest bewijzen, want anders…..anders ben je niet goed genoeg. Ik duwde mezelf regelmatig maximaal uit mijn comfortzone en moest afzien, zodat ik daarna kon zeggen….kijk mij eens! Een strenge harde stem tetterde door mijn hoofd. Tijdens mijn meerdaagse trekking in Chili kwam ik dat stuk van mezelf wederom keihard tegen. Wat heb ik in mijn eentje zitten huilen in de middle of nowhere, omdat mijn lijf niet meer wilde wat mijn hoofd wel wilde. En ik dacht dat ik al zoveel verder was dan dit. Gedeald had met dit thema, maar blijkbaar had ik nog een les te leren, een inzicht te krijgen.
Ik kon niet anders dan de trekking afbreken en terugwandelen. Mijn terugtocht was dan ook een waar afzien en een rollercoaster van emoties.
Maar daar, tussen al die tranen, vond ik liefde. Liefde naar mezelf….. Zelfcompassie en zachtheid hebben me weer teruggeleid naar de bewoonde wereld.
Ik weet nog dat ik ter voorbereiding tegen een van mn coachees zei dat een reis ook leuk mocht zijn. Een reis op zich zou al genoeg buiten je comfortzone zijn en een avontuur op zich, dus zorg ook dat het leuk is. Dit stukje wijze advies was zeker ook op mezelf van toepassing. Het mag ook leuk zijn!
Ik besloot mijn eigen wijze advies op te volgen en het ruige Patagonië achter mij te laten en het warme, zachte klimaat van het midden van Chili op te zoeken. In plaats van moeten, ben ik naar mogen gegaan. Daar in de reis met de bus van zuid naar midden Chili, nam ik afscheid van de echte harde kant van mij. Vanaf toen ben ik alleen maar zachter geworden, wat mij uiteindelijk veel meer heeft opgeleverd.
Alleen reizen levert mij altijd bijzondere en mooie inzichten op. Het is iedere keer een ware zelfontdekkingsreis.
Mijn tip: Ga er zo nu en dan zelf op uit!
Liefs Larissa
